Het is nog donker als ik op pad ga naar mijn eerste klant. Wij hebben om 8:30 uur afgesproken aan de rand van het bos. Vandaag is een donkere dag, het is koud, mistig en het motregent een beetje. Als ik onder bomen door fiets vallen dikke druppels op mijn hoofd. Het is winter! Een heerlijk jaargetijde vind ik. Het ruikt lekker, de kou is verfrissend en de natuur is in rust. Ik heb afgesproken met een klant.
Hekel
Ik ken haar al een flinke tijd. Zij houdt niet van de winter en heeft een hekel aan regen. Eigenlijk heeft zij zelden zin om te trainen. Meestal is zij ruim op tijd aanwezig en ook deze keer staat zij al op mij te wachten. Mopperend en mokkend. Ik parkeer mijn fiets en vraag hoe het ermee is. “Wat heb ik hier een hekel aan” gromt zij. We gaan op weg. Een stevige wandelpas om het lichaam op te warmen en voor te bereiden op wat komen gaat. Al wandelend nemen we de afgelopen week door. “Nog bijzonderheden?” vraag ik. Zij antwoordt: “Het gebruikelijke. Ik werk omdat het moet, ik ontkom er niet aan.”
Somber
Rustig bouw ik de training op. Zij wil graag fysiek sterker worden. Twee jaar geleden heeft zij een burn-out gehad en daarna heeft zij bijna een jaar niet gewerkt. Sinds vorige zomer is zij weer aan het werk. Zij besefte dat er iets moest veranderen. Zowel fysiek, emotioneel als mentaal was zij flink uit balans. Inmiddels heeft zij de draad op haar werk weer goed opgepakt en ook op emotioneel en mentaal vlak gaat het steeds beter. Echter, de somberheid is gebleven. Maar die was er al lang voor de burn-out. Zij kampt er al meer dan haar halve leven mee.
Glimlach
De intensiteit van de training wordt opgevoerd. Hardlopen wordt afgewisseld met kracht- en balansoefeningen. Zij krijgt het warm en handschoenen en sjaal gaan al uit. Ik daag haar uit om door te gaan als het moeilijk wordt, net iets verder te rennen als zij wil stoppen en een paar extra krachtoefeningen te doen als zij denkt dat het niet meer kan. En zij kan het. Natuurlijk kan zij het en ik weet wat het resultaat zal zijn. Als zij even pauzeert en een slok water neemt breekt een glimlach door, zij kijkt mij aan en zegt ‘Hier doe ik het voor’. Een mooi moment. Ik wist dat dit ging komen.
We vervolgen de training. Korte stukken hardlopen, oefeningen, we praten wat, rennen weer een stuk, beklimmen een heuveltje en wandelen verder. We sluiten de training af met een ademhalingsoefening en ten slotte nemen we weer afscheid. Ik fiets naar mijn volgende afspraak en ik weet; ‘Hier doe ik het voor’!
Ik ken haar al een flinke tijd. Zij houdt niet van de winter en heeft een hekel aan regen. Eigenlijk heeft zij zelden zin om te trainen. Meestal is zij ruim op tijd aanwezig en ook deze keer staat zij al op mij te wachten. Mopperend en mokkend. Ik parkeer mijn fiets en vraag hoe het ermee is. “Wat heb ik hier een hekel aan” gromt zij. We gaan op weg. Een stevige wandelpas om het lichaam op te warmen en voor te bereiden op wat komen gaat. Al wandelend nemen we de afgelopen week door. “Nog bijzonderheden?” vraag ik. Zij antwoordt: “Het gebruikelijke. Ik werk omdat het moet, ik ontkom er niet aan.”
Somber
Rustig bouw ik de training op. Zij wil graag fysiek sterker worden. Twee jaar geleden heeft zij een burn-out gehad en daarna heeft zij bijna een jaar niet gewerkt. Sinds vorige zomer is zij weer aan het werk. Zij besefte dat er iets moest veranderen. Zowel fysiek, emotioneel als mentaal was zij flink uit balans. Inmiddels heeft zij de draad op haar werk weer goed opgepakt en ook op emotioneel en mentaal vlak gaat het steeds beter. Echter, de somberheid is gebleven. Maar die was er al lang voor de burn-out. Zij kampt er al meer dan haar halve leven mee.
Glimlach
De intensiteit van de training wordt opgevoerd. Hardlopen wordt afgewisseld met kracht- en balansoefeningen. Zij krijgt het warm en handschoenen en sjaal gaan al uit. Ik daag haar uit om door te gaan als het moeilijk wordt, net iets verder te rennen als zij wil stoppen en een paar extra krachtoefeningen te doen als zij denkt dat het niet meer kan. En zij kan het. Natuurlijk kan zij het en ik weet wat het resultaat zal zijn. Als zij even pauzeert en een slok water neemt breekt een glimlach door, zij kijkt mij aan en zegt ‘Hier doe ik het voor’. Een mooi moment. Ik wist dat dit ging komen.
We vervolgen de training. Korte stukken hardlopen, oefeningen, we praten wat, rennen weer een stuk, beklimmen een heuveltje en wandelen verder. We sluiten de training af met een ademhalingsoefening en ten slotte nemen we weer afscheid. Ik fiets naar mijn volgende afspraak en ik weet; ‘Hier doe ik het voor’!
RSS Feed